BREVE DESCRICIÓN PARROQUIAL LEVEMENTE HISTÓRICA
Santa Cruz de Canido é unha parroquia relativamente nova que inicia a súa andaina o día 4 de agosto de 1964.
​
Segundo nárrase no decreto de erección, recibiu o seu nome polo arraigamento que tiña no barrio -antes aldea- a tradición da Santa Cruz de Maio e o seu Cruceiro, renovado sucesivamente da madeira á pedra, ocupando ese papel central que non perdeu co paso dos séculos.
​
A tarefa evanxelizadora no barrio, como nos podemos imaxinar, é anterior á configuración da parroquia de Santa Cruz. Se nos cinguimos ao século pasado, destaca o labor do catecismo dos Pais Mercedarios na súa sede da Rúa Alonso López, que se inicia nos anos trinta, e cuxo relevo tómao o por aquel entón novo párroco fundador de Santa Cruz, Don Gabriel Vázquez Seijas, que contribúe de forma decisiva xunto cos seus sucesores para transformar esa piedade popular, e a marcada identidade de barrio acolledor e solidario, no compromiso coa parroquia dun amplo equipo de colaboradores.
​
Desa época e posteriores xorden desde o ámbito parroquial proxectos absolutamente innovadores, como o Albergue de Esmelle -que inserido en plena natureza afastou a centenares de mozos daqueles malos hábitos tan comúns nos barrios obreiros da época- cooperativas de vivendas, grupos xuvenís de tempo libre, grupos de adultos, implicación no incipiente asociacionismo veciñal dos anos 70 ou o mantemento de tradicións como os Maios e o Toldo da Tafona, que continúan renovadas a día de hoxe, convertendo a esta pequena parroquia nun referente singular en toda a diocese. A parroquia era así epicentro das dinámicas do barrio que, como noutros lugares, foron aos poucos asumidas por outras institucións do ámbito civil.
Dinamismo do pasado como semilla do presente
Ninguén pode ocultar que este barrio vive un renacer que todos aplaudimos e que o volve a situar como referente en toda Galicia. Sen ir máis lonxe durante 2019 recibiu o premio ao mellor barrio de Galicia un programa da Televisión de Galicia.
​
Desde entidades como a Asociación Veciñal, a Asociación Meninas de Canido ou a Agrupación Muiño do Vento canalízanse un bo número de actividades de carácter comunitario que axudan a manter ese espírito de barrio acolledor co que se caracterizou sempre a Canido.
​
Boa parte das persoas que tiran actualmente do carro desa actividade proceden daquel ámbito parroquial e manteñen totalmente vivo o vínculo con Santa Cruz de Canido, manifestándoo abertamente. Son persoas de fondo compromiso que a día de hoxe canalízano dun modo moi diferente a como o expresaban hai un par de décadas, afastados neste momento da práctica relixiosa e da actividade parroquial.
​
En definitiva a realidade actual non é froito da casualidade, é o resultado da riqueza dunha vida parroquial que deixou unha fonda pegada nunha xeración de veciñas e veciños cunha forma de facer barrio absolutamente singular.
​
Este dinamismo que contaxia a outros barrios de todo Ferrolterra debería verse reflectido tamén nunha parroquia capaz de ofrecer unha resposta adecuada a todas esas inquietudes.
​
Un dos compromisos que nos impuxemos como Cáritas parroquial foi o de poñernos ao choio para recuperar parte daquela forma de traballar e iniciamos os pasos para recuperación a toda aquela veciñanza implicada na construción dun barrio máis humano desde a gratuidade, e temos que ser capaces de canalizar estas novas formas de sentir popular cara a uns valores evanxélicos sólidos que perduren no tempo, máis aló das modas pasaxeiras ligadas ao simple divertimento, que ademais de ter data de caducidade, adoitan deixar un rego de descartados por efecto da xentrificación.
​
En definitiva, atopámonos no medio dun campo cheo de sementes dispostas a xerminar se conta cos coidados necesarios. A tarefa non podemos dicir que sexa sinxela, pero merece a pena tentalo.
Situación presente e esperanza de futuro para Cáritas de Santa Cruz de Canido
En 2018 deixábanos de forma repentina unha das persoas máis queridas da Parroquia de Santa Cruz e un dos últimos expoñentes daquela xeración de “Santos de Barrio” que foron os referentes da nosa xeración, polo seu compromiso e entrega xenerosa cara aos demais. Referímonos a José Manuel Souto.
​
José Manuel, xunto con outros moitos discípulos de Don Gabriel, como Lolo Correa (ver libro Testemuñas da fe en Mondoñedo Ferrol), Reme, Araceli, Lola Bello, Patro, Sefa..... (a lista é demasiado longa para non esquecerse de alguén), iluminaron o camiño aos da nosa xeración e facilitáronnos atallos incribles para un encontro case de bruzos co mesmísimo Cristo resucitado en cada esquina do noso barrio.
​
O caso é que José Manuel na súa partida aos brazos do Señor fixo algunha xestión co Espírito que percibimos o mesmo día do seu enterro cando un bo número de persoas de xeracións posteriores puxémonos inmediatamente ao dispor da parroquia para evitar que os máis empobrecidos quedasen desatendidos. O vínculo da xente coa parroquia fíxose presente dunha forma totalmente espontánea asumen a responsabilidade que se lle encomenda. A renovación parroquial callouse dunha forma que só a acción do Espírito pódeo explicar.
​
Este equipo de 10 persoas traballamos para continuar a tarefa iniciada polas persoas que nos precederon, achegando cada cal segundo as súas posibilidades.
​
A idea de traballo é a de poder ofrecer unha dinámica de renovadora á altura da situación actual do barrio, desde a humildade e os limitados recursos dispoñibles, en definitiva microproxectos moi afastados das grandes accións doutras organizacións, pero que permitan ir avanzando pola senda do Evanxeo de Xesús.
